เกมเสีย แต่เจอเวทมนตร์

กลางดึกของวันอังคาร มอนิเตอร์กระพริบภาพแปลก ๆ เสียงดังตามหลังภาพเคลื่อนไหวช้า ๆ เกมอะไรก็ไม่มีใครสนใจ มันแค่ลอยอยู่ในห้องนั้น

ฉันกด ‘บิน’ และครั้งแรกในหลายเดือน…ฉันไม่ได้คิดถึงเป้าหมายหรือคะแนนเลย แค่มองเครื่องบินลอยขึ้นไปบนฟ้า

ช่วงเวลาแห่งการเล่นที่แท้จริง

การเล่นเพื่อชนะ กับการเล่นเพื่อรู้สึก มันต่างกันมาก การแข่งขันหายไป คนเดียวในห้อง กับจังหวะที่ลมหายใจเข้าออกพร้อมกับสายไฟของเกม

ไม่มีคำแนะนำ มีแค่ข้อมูลหยดลงเหมือนดาวตกผ่านสัญญาณรบกวน

แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป

ฉันเริ่มเห็นรูปแบบใหม่: เวลาเครื่องบินหยุดกลางอากาศ ก่อนจะพุ่งลง; เม็ดคูณกระพริบทั้งๆ ที่ดูเหมือนไฟไหม้; และความเงียบที่เกิดขึ้นก่อนการล้มเหลว…

เวทมนตร์ไม่ได้อยู่ซ่อนไว้ มันรอให้มีใครมองเห็นเท่านั้นเอง

เพราะอะไรเราถึงยังเล่นต่อ…แม้ว่าจะแพ้?

หลังจากทดลองหลายสัปดาห์ ในกลุ่มผู้ทดสอบจากเบอร์ลินถึงกรุงเทพฯ คนหนึ่งบอก: “ฉันเล่นทุกวันหลังจากแม่อายุหมด ผมไม่ว่าจะล้มหรือสำเร็จ สิ่งสำคัญคือช่วงเวลาที่รู้สึกเหมือนเธอยังอยู่”

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.

come on, you can’t help but feel it.