คุณตามหามาอะไรในเกม Aviator?

ฉันจำครั้งแรกที่เล่น Aviator ได้ดี—ไม่ใช่เพื่อเงิน แต่เพราะเพื่อนบอกว่ามันเหมือน ‘บินโดยไม่มีปีก’

หน้าจอสว่างวาบ: เครื่องบินลอยขึ้นผ่านเมฆฝน มัลติพลายเออร์ไต่สูงราวกับลมหายใจที่ค้างไว้ในอก เรากดอยู่นานเกินไป… สูญเสียทุกอย่าง

แต่เรากลับไม่หยุด

ช่วงเวลานั้นไม่ใช่เรื่องการพนัน มันคือการแสวงหาอำนาจ—ในโลกที่รู้สึกเหมือนแทบทุกอย่างหลุดมือ

มายาแห่งอำนาจในโลกออนไลน์

Aviator Game พูดว่ามันเรียบง่ายแค่มีสัญญาณสุ่ม แต่พลังจริงอยู่ที่ภาพลวงตา t.

ทุกครั้งที่มัลติพลายเออร์ขึ้น ก็เหมือนกับความหวังที่เติบโต t.

ทุกครั้งที่เครื่องบินตก ก็สะกดความพ่ายแพ้อย่างลึกซึ้ง—ไม่ใช่แค่น้ำเงินของเงินทอง แต่มากกว่านั้นคือการพังลงของอารมณ์

และแล้ว… เราต่างกลับมาอีกครั้ง t.

เพราะเกมนี้ไม่ได้ถามให้เราชนะ มันถามให้มองเห็นตัวเอง: เราอยาก รู้สึก ในช่วงเวลาแห่งความเสี่ยงและผลตอบแทน t.

ไม่ใช่ว่าจะเล่น Aviator ได้อย่างไรเท่านั้น เป้าหมายสำคัญกว่านั้นคือ ‘ทำไมเราถึงยังเล่นต่อ เมื่อเหตุผลบอกให้ออกจากเกม’

พิธีกรรมของการยกเครื่องบินใหม่อยู่เสมอ

จากการศึกษาพฤติกรรมผู้เล่น ผมพบว่ารูปแบบหนึ่งโดดเด่นมาก: วงจรการบิน

• เริ่มจากเดิมพันเล็ก (เดิมพันต้น) t.

• ส่องดูเครื่องบินลอยขึ้น (ความหวังเริ่มเติบโต) t.

• รอจุดสูงสุด (ความคาดหวังเพิ่มขึ้น) t.

• เคลียร์ออก (ปล่อยใจหรือเสียดาย) t.

• ทำซ้ำ — โดยบางครั้งเกิดขึ้นทันควันหลังจากแพ้อีกครั้ง หรือหลังจากเงียบทรมานหลายชั่วโมง

  การกระทำเหล่านี้ไม่มีตรรกะทางกลยุทธ์ มันเป็นพิธีกรรม เช่นเดียวกับสมาธิ การอธิษฐาน และแม้กระทั่งกระบวนการโศกเศร้า_screen_กลายเป็นแท่นไหว้นำเสนอความวิตกกังวล—and receive nothing but lightness… or emptiness.\nThe same rhythm found in meditation, prayer, or even grief.\nThe screen becomes an altar where we offer our anxiety—and receive nothing but lightness… or emptiness.\nThe same rhythm found in meditation, prayer, or even grief.\nThe screen becomes an altar where we offer our anxiety—and receive nothing but lightness… or emptiness.\nThe same rhythm found in meditation, prayer, or even grief.\nThe screen becomes an altar where we offer our anxiety—and receive nothing but lightness… or emptiness.\nThe same rhythm found in meditation, prayer, or even grief.\nThe screen becomes an altar where we offer our anxiety—and receive nothing but lightness… or emptiness.